حالا که دارد بهار میشود، میشود این را به خوبی در شهر دید. آدم ها ظاهرشان قشنگ تر شده. دست کم متفاوت و این تفاوت و گذاراز زمستان به بهار خیلی زیباست. هر میدان و پارک و کافه و خیابانی بروی، یک تعدادی آدم جمع شده اند و کسی ساز میزند، کسی میرقصد، کسی آواز میخواند، کسی کتاب میخواند، کسی نگاه میکند، کسی میبوسد، کسی سر به شانه ی کسی میخوابد، کسی عکس میگیرد، کسی میخندد..ندیدم کسی گریه کند این روز ها، اما خب لابد کسی هم گریه میکند. آدم اینجا منتظر فضا نمیشود و اگر میخواهد بنشیند مینشیند و اگر میخواهد دستی را بگیرد میگیرد ..

زمستان هم داستان خود را دارد که حالش نبود و ننوشتم. الان که میل نوشتنم می آید از بهار مینویسم. زمستان آینده از زمستان هم مینویسم. امید که حسش باشد.

موزه ی متروپولیتن در ضلع شرقی سنترال پارک و کافه های فراوان در آن اطراف این امکان را به من میدهد که بروم یک سر به موزه بزنم و چیز های جدید را ببینم، یک قدم در پارک بزنم، بدوم یا دوچرخه یا اسکیت بازی کنم، بنشینم یا دراز بکشم، عکس بگیرم، کتابم را هم یا در پارک یا یک کافه بخوانم و هم کارم را کرده باشم و هم زندگی ام جدای از آن نباشد آن قدر ها. میتوانم در لباس پوشیدنم هم تنوع بیشتری بدهم که البته این به هوا ربط دارد و نه موقعیت پارک و موزه.

شهر پارک های با مزه ای دارد، یکی از همین باغ ها چند روز پیش یک خانم فیلم ساز ایرانی دعوت کرده بود برای چهار شنبه سوری. آمریکایی هایی که آمده بودند، انقدر باز و روان بودند و میخواستند لذت ببرند که من به این نکته نگاه کردم که اصلا "لذت بردن" چقدر در فرهنگ عام ما مهجور افتاده. بچه های ۳-۴ ساله ی آمریکایی از روی آتش با هیجان و برای اولین بار میپریدند و کسی "بکن نکن"شان نمیکرد. و میتوانستم ببینم چقدر از ته دل میخندند. مقایسه کردم با چهار شنبه سوری هامان در ایران. دست کم آنچه نسل من دید. دست کم آنچه من دیدم بیشتر سال های زندگی ام. مراسم خیلی منظم و تمیز و روان برگزار شد. گویا در نیویورک اولین سال بود که مردم برای چهار شنبه سوری جمع میشدند که البته اکثرا هم ایرانی نبودند و شاید این برای من لذت بخش تر بود. دست کم مثل کالیفرنیا یا تورنتو که میگویند داغان نبود

حالا که چند ماه میگذرد، دارم ریز ریز تاثیرها و یاد گرفته ها و ... ای که در سال های زندگی ام به واسطه ی بودن درجایی که در آن به دنیا آمده ام را میبینم و فکر میکنم چیز هایی هست که باید از نو در حافظه ی یاد گیرنده ی من نوشته شوند. چیز هایی مثل همان "لذت بردن"، "آسان گرفتن"، "خبری نیست آن قدر ها و آرام بودن"، "ساده لذت بردن" .. تئوری شناختی اجتماعی که این روز ها خوانده ام این را برایم ملموس تر میکند. آنچه من یاد گرفته ام در این سال ها و آن چه رفتار میکنم، به محیطی که در آن بوده ام به شدت بستگی دارد و برای کسی مثل من (شاید همه ی آدم ها) پیدا کردن نکته هایی که برایش سازنده نیستند و تغییرشان, کار آسانی هم نیست هرچند لذت بخش. دیدن چیز های خوبی که آن فضا به من داده و قوی تر کردن و حمایت از آنهاهم لازم است که کم لطفی هم نکرده باشم. دارم عملا لزوم خوانده ها و شنیده هایم را از انبوه راه های "خوب" زندگی کردن و ... لمس میکنم

حالا که هنوز ۲ روز مانده تا بهار، میخواهم سپاس بگویم بار دیگر قدمی که برداشتم و رنج سفر را خریدم. آدم هایم را که حمایتم کردند و کنارم بودند و آنها که کنارم هستند را هم. تا این لحظه از زندگی ام با همه و همه ی آنچه هست، احساس خوبی داشته باشم و از اینکه صبح ها شهری را میبینم که دروغ چرا..اولین شهری ست که دوست میدارم و از اینکه محکم و قوی ادامه میدهم و برای آرزو هایم میجنگم و پیش میروم و کوتاه نمی آیم. از اینکه میتوانم دوست بدارم و از اینکه فکر میکنم که مگر چه قدر زنده ایم که بخواهیم با شوربختی و غم و غصه زندگی کنیم و از اینکه آسمان آبی ست و شکوفه ها در آمده اند و آفتاب زیباست و زندگی یارانم رو به پیشرفت است و از اینکه خیلی چیز های دیگر که الان مشق دارم که بخوانم و باید بروم. عمیقا چیز هایی هست که دلتنگشانم. اما تاب می آورم. اینها برای خوبی ست. من سپاس گزارم

و باور دارم هنوز یک دنیا اتفاق های خوب هست که نیفتاده و هنوز یک عالم زیبایی هست که ندیده و هنوز یک عالم آفتاب و آسمان و بهار و زمستان و پاییز و تابستان است که نیامده و هنوز یک عالم تجربه هست که نکرده ام. و هنوزیک عالم آرزو هست که نرسیده ام و هنوز یکعالم آرزو هست که نکرده ام. آرزو میکنم.

مرتبط

چند روزی ست که نزدیک بهار شده ایم و دلم میخواهد از یک عالم چیز که نگفته ام بنویسم. اما خب، زمانش دست نمیدهد. کوتاه بگویم که.. هجده آگوست از تهران، آمدم به نیویورک. هفت ماه پیش. از جایی که برای داشتن ساده ترین و کوچک ترین لذت هایم، حق هایم، باید کوتاه می آمدم یا میجنگیدم یا چشمانم را میبستم و نادیده میگرفتم..از جایی که با همه ی اینها زیاد خاطره ساخته ام درش. کشف ها کرده ام. خطر ها کرده ام. رشد ها کرده ام. آدم ها درش گذاشته ام. آمدم به جایی که احساس خفگی و ترس ندارم. هیچ کس ندارد. و ساده ترین آرزو هایی که سال ها داشته ام.. و شادی های کوچک ساده دارم. جایی که هیچ وقت انگار نمیمیرد. در زمستان کافه های گرم و در تابستان خیابان های شاد. درخت ها و آب ها و آدم هایی که مثلا هیچ چیز از چهارشنبه سوری هم ندانند، کودکانشان را می آورند که از آتش بپرند که کودکان ایرانی اجازه ی پریدن از آتش ندارند و کودکان امریکایی خودشان مسوول از آتش پریدن خودشان اند. آدم های باز. توصیف این شهر بماند که دوست دارم جداگانه برایش بنویسم. من این شهر عجیب را دوست دارم. خیلی دوست تر از قبل.