بازي از اونجا شروع شده، و حالا به اينجا و نوبت من رسيده.

کسايی که ديدم قبلاً به بازی دعوت شدن رو ديگه پيشنهاد نمی کنم! شانس يه بار در خونه ی آدمو می زنه!
و حالا پيشنهاد های من به اين پنج نفر:
علی، گلناز، شبنم، ناصر و مهدی،
، رزالين

پی نوشت: يکی از دوستان که قبلاً دعوت شده و گويا برای بازی کردن ناز دارد، کارت دعوتش به
دوست ديگری تقديم شد. از قديم گفته اند: حق گرفتنيست!

پيش نوشت: با يک اصطلاح که برای خودم جديد است و فکر می کنم که کسی قبلاً به کار نبرده باشد، حرفم را می زنم
و می روم زير تيغ دندان پزشکی!

خود نوشت: از اين که می بينم آدم ها، خيلی از آدم ها، احساسات و افکارشان را کنسرو می کنند
احساس تأسف و اندوه می کنم ... از اين که آدم ها خودشان را (به اصطلاح آشنا) می بندند.

باز کردن در اين جور کنسرو ها را اصلاً دوست ندارم.

نمی دانم، شايد يک دليلش آموزش نديدن مردم است، و يکی بی توجهی و عدم احساس مسؤليت خودشان.
من نمی فهمم چرا زندگی را با بی تفاوتی طی می کنند.

پی نوشت دوم: ببخشيد، دکتر دندان پزشکم منتظر است. ترسم اگر دير شوم، گويد که دندانت را با در و طناب بکشم تا
ديگر دير نتوانی شدن و کنسرو کند دندان هايم را.
پی نوشت اول: اما با همه ی اين ها کنسرو (کنسرت؟) ذرت شيرين بسی به کام ما شيرين آيد.