امروز يه اتفاق جالب افتاد:
از ميدون صنعت تو اتوبوس نشستم به سمت دانشگاه که يک خانم جوون که بهش می خورد 27 سالش باشه، نشست کنارم. تا اينجاش عاديه! بعد يهو اين ديالوگ اتفاق افتاد که شروع کننده ش ايشون بود:

-صبح ها خيلی وقت بديه!
-ا..! چرا؟ (لبخند زدم شايد نظرش يکم عوض شه)
-آخه من ديشب نخوابيدم، چند شب قبلش هم دير خوابيدم، و خيلی خستم. الان هم بايد ميومدم بيرون.
-آها..خوب پس، امروز صبح خوابتون مياد. قابل درکه (و سرمو ميکنم تو کتاب)
-ببخشيد..فکر ميکنم ميتونم از شما يه سؤالی بپرسم
-(از فضولی دارم ميپکم، لبخند ميزنم) چه سؤالی؟ بگين.
-(با خجالت زياد) من يه کادو واسه يه نفر خريدم [جنسيتشو احتمالاً به دليل همون خجالته نگفت] که الان شهرستانه. ميخوام برم اونجا و بهش کادو هم بدم. يه پليور خريدم که آبی روشن و سرمه ايه. چون تپله، آبی روشن خالی نگرفتم چون يه جوری ميشه! اما چون آبی دوست داره، اينو خريدم. با يه شال گردن کرم قهوه اي. خودش هميشه لباسای گرون می خره و می پوشه. من حالا موندم اين دو تا رو باهم بهش بدم يا صبر کنم يکيشو هفته ی بعد که اومد تهران بهش بدم. آخه رنگاشون به هم نميخوره(و واقعاً نگرانی رو ميشد تو وجودش حس کرد). سه ماهه باهم آشنا شديم.
-(لبخند دلجويانه اي زدم) خوب اشکالی که نداره. اين چيزا که نگرانی نداره. حالا که ميخوای بدونه که حواست به رنگ ها بوده، ميتونی پليور رو بدی، و شال رو هم بندازی گردنش جدا! که يعنی اينا رو قرار نيست باهم بپوشی. به نظر من که ميتونی باهم هم بدی. اما اگه خودت اونجوری راحتی، همون جوری خوبه.
-(آروم شد کمی) فکر ميکني چی کار کنم که وابسته م بشه؟
-(مغزم اينجا متوقف شد!) ام...من فکر ميکنم مسأله اساسی تر از اين حرفاست. اگه بخوای اون کار رو بکنی که کلی آدم هست که کلی ايده داره راجع بهش. اما آخه چرا ميخوای همچی کاری بکنی؟! اونم با برنامه؟
-من بايد پياده شم اين ايستگاه. خوشحال شدم. ممنون. خداحافظ!
-موفق باشي! مراقب خودت باش. خداحافظ

اين رو ديشب در کتاب "نميدانستم حق انتخاب دارم" خوندم، ز.ز:

ايجاد روابط بلند مدت کار دشواری ست، زيرا ضرورت دارد که تعادلی ميان جدا بودن و باهم بودن ايجاد شود. اگر در رابطه اي باهم بودن کافی نباشد، اشخاص خود را منفرد و منزوی احساس ميکنند و احساسات و تجارب خود را با يکديگر در ميان نميگذارند. اگر به اندازه ی کافی جدايی و تفرّد وجود نداشته باشد، طرفين کنترل و هويت خود را از دست ميدهند و فرصت بيش از حدی را صرف براورده ساختن انتظارات طرف ديگر ميکنند...خانم تانن در کتاب "تو مرا نميفهمی" به اين نکته اشاره دارد که سبک های متفاوت گفتگو، بازگو کننده ی تمام مشکلات و تعارض های ارتباطی ميان زن و مرد نيستند. بسياری از اختلافات از آن رو ايجاد ميشوند که زن ها و مرد ها انديشه ها و احساسات خود را به اشکال متفاوتی بيان ميکنند. اگر بتوانيم اين تفاوت ها را بشناسيم به حل بسياری از معضلات خود قائل ميشويم. به نظر راجرز هم اشکال مهم ارتباطی اشخاص اين است که می خواهند سخن ديگران را ارزيابی و قضاوت کنند

مکالمه ی امروزمان برايم ياد آور تکه هايی از ژان کريستف بود که الان اينجا می نويسم:
-اوه، خدايا! خوب بودن: زره خودپرستی را از تن برکندن، نفس کشيدن، زندگی را، روشنايی را، وظيفه ی محقر خود را و يک وجب خاکی را که در آن ريشه دوانده ايم دوست داشتن! مانند درختی در تنگنا مانده که به سوی آفتاب بالا ميرود، آنچه را که نميتوان کران تا کران داشت، کوشيدن و آن را در عمق و در بلندی به دست آوردن!
-بله، و بيش از هرچيز يکديگر را دوست داشتن. کاش مرد بيش از اين حس ميکرد که برای زن در حکم برادر است، و نه تنها طعمه ی وی، يا آنکه زن طعمه ی او! کاش هردوغرور را از خود دور ميکردند و هرکدامشان يک جو کمتر به خود می انديشيد و يک جو بيشتر به ديگری. ما ناتوانيم: همديگر را ياری کنيم. به آنکه از پا افتاده است نگوييم: "ديگر تو را نميشناسم." بلکه: "دوست من، دل داشته باش. از اين ورطه بيرون خواهيم آمد."

ديگر بزرگ شديم، بازی نمی کنيم، همه چيز خيلی بيش از حد خشن و جدی شده. خفگی از جديت در راه است. باور کنيد که هر چيزی محاسبه پذير نيست. بيايد بازی کنيم. خيلی ساده.

انتخاب، اختيار است؛ اما نتيجه ی انتخاب، جبر. مختاری کوه که می روی چه فرياد بزنی، اما آنچه به تو بر ميگردد،
جبر است

خيلی حس جالبيه که خيلی کار دارم و هيچی معلوم نيست..هيجان اينکه چی ميشه حس جديديه. خوبه. !
دانشجو به اين خوبي!‌:دي

چند شبی ست که پسرک ترکی که آکاردئون می نوازد به کوچه مان می آيد..اين شب های خيس بارانی، و تهران. گاهی، لحظاتی، باخودم فکر می کنم او در زندگی چه می خواهد. گاه حتی دل دل می کنم که بروم سر صحبت را باهاش باز کنم. اما هر بار می ترسم. از اينکه ذره اي حس ترحم کنم، می ترسم و نمی روم. گاهی دلم می خواهد با دوره گرد های سر چهار راه ها هم حرف بزنم. به خصوص آنها که وقتی فکر می کنند از دو نفر حتماً دست کم يکی می خواهد برای ديگری گل بخرد، گير ميدهند بهشان. يعنی بيشتر ميخواهم آنها با من حرف بزنند و من گوش بدهم.

مونولوگ:
حالا که دو روز ديگر بيست و دو ساله می شوم، آن بخش از سريال friends را ديدم که راجع به وقتی ست که هر کدام از آدم های داستان، سی ساله می شوند..و حالا فکر می کنم در يک پنجم اول دهه ی دوم زندگی ام خوشحالم از اينکه هنوز هم ذهن جامدی ندارم. سيالی و سادگی اش را دوست دارم. پيچيدگی اش را هم. روانی احساساتم را دوست دارم. باز بودنشان را و سياليشان را. رهايی بخش بودنشان را هم. من هم مثل همه ی آدم ها، زمان هايی را در اين سال ها آنچه در آن لحظه بوده ام، را "نفهميده ام" يا اصلاً تنبلی ام آمده که بفهمم..نا متعادل بوده ام..اينها را هم "می پذيرم*". چرا که الان به جايی رسيده ام که می دانم اينها را..و يک کليد خيلی مهم هم دستم آمده. قبل تر ها اعتماد به نفس و پشتکار، يا اراده و سرسختی ام را خيلی دوست داشتم. الان اين جامد نبودن برايم اولويت دارد..چون فکر می کنم آنها را هم می پوشاند. اين را با مرور کامنت های اين پست در 2005. 15.11 دانستم. از اينکه نازنينی را دوست دارم که با ترسی که اصولاً آدم در ديدن خودش حق هم دارد که داشته باشد، مواجه می شود، می بيندش و بعد انتخابش را می کند که با آن ترس چه کند، چه تغييری بدهد، خوشحالم. از اينکه اشتباهاتش را صادقانه با خودش می پذيرد، و در جهتی که دوست تر دارد، هر قدر هم تازه، قدم برميدارد..از زلالی مستقلش اش راضی ام. فکر می کنم جز با پذيرش نمی شود حرکت مفيدی کرد.

نازی، با اين پاهای جديدت
شمرده که قدم برميداری
با شتاب که ميدوی
ضربانت را که لمس ميکنی
خش خش برگ را که ميشنوی
لبخند بچه ها را که می بينی و عشق می کنی
مهر بی قيدی که داری را که می بينی
و خوشحالی که آن قدری هست که به همه ی دنيا هم برسد..حتی به خودت،
آرامش است که سلول هايم را لمس می کند...سپاس.

پ.ن. 1. پذيرش: بودن با آنچه که هست، همان طور که هست.

پ.ن.2. خوش حس ترين سورپرايز تولدم، همچنان همينه،
june 2006, 21 !

پ.ن.3. به دوستانی که گفتند پست قبلی را چرا برداشتم و جواب اس-ام-اس بهشون نرسيد: من فکر می کنم که تازه دارد دستم می آيد چه طور در نوشته هايم خودم را بيان کنم. ز.، تو می فهمی. اما خوب، از اين که اين پست را گذاشتم، ميشود نتيجه اي گرفت!