يک ارتباط منطقی بين اين دو قسمت بيابيد !

قسمت اوّل : امروز در قطار ، قطار قطار ، قطار ، قطار می کردم .

قسمت دوم : دوست ندارم آدم ها يا چيز هايی که برايم خاص می شوند روزی ديگر خاص نباشند ؛ آن ها بيش از آن چه فکرش رو بکنی کمند !!! دقت کن که خاص از ديدگاه من ، نه ديگران . نمی دانم ، شايد چيز هايی که قابليت خاص شدن را دارند بيش از آن چه باشد که فکر می کنم ، امّا راستش اصلاً به اين فکر نمی کنم و نمی خواهم هم فکر کنم . دوست دارم خاص بمانند و تغيير کنند ، همان خاص يک خاصّ ديگر می شود . خاصّی را که ثابت بماند و مرا تماشا کند دوست ندارم و اصلاً او نمی تواند خاص باشد .
آره ! رشد می کند ، چون خاص است ؛ آره ! خاص !

حالا منظور من رو از خاص به طور خاص متوجه شدی ؟

پ.ن يکم. پی نوشت های شما از هر نوعی که باشد مقبول است . و موجبات سپاس گزاری ما را فراهم می آورد . اعم از :
منطقی (رياضی ، فازی (!) ، شرطی ، ... (وا !!!)) ، غير منطقی

البته پيش فرض عام (نه خاص) اين است که نوع غير منطقی ش بيش تر شبيه لطيفه است ، مگر آن که خاص باشد که خاص بودنش معادل خطای عام است (وای ، اين همونيه که همه دنبالشين ! خطای عام !) و با انتگرال گيری از اين بيست وجهی ناقص به اين نتيجه می رسيم که نمره ی بيست هم ميتونه انتگرالش صفر بشه ؛ هر چند که بيسته .

پ.ن.دوم. من واقعاً فکر می کنم که خوابم می آد و بهتره که برم لالا ؛ تا مسأله پيچيده نشده .

آدم ها از هم جدا می شوند

آدم ها روز به روز از هم دور تر می شوند

آدم ها ترسو می شوند

آدم ها مريض ، افسرده ، و عصبانی می شوند

آدم ها مهر را اشتباه می گيرند

آدم ها ديگر فکر نمی کنند

آن ها نگاه هم نمی کنند ، تماشا هم .

آن ها حتی گريه هم نمی کنند

آن ها ديگر هيچ کاری نمی کنند

آدم ها عادت می کنند

آدم ها به هم سلام می کنند بی آن که سلامی در کار باشد

از اين هاست که آشفته ام ، ای يگانه دوست من

با اين توصيف دو سؤال :

يکم . آدم ها چه کسانی هستند ؟

آدم ها کسانی هستند که مرا از خودشان نا اميد می کنند ، خسته ام می کنند . نه ! فکر نکن که می گويم آدم ها خوب نيستند . آن ها خوبند . همه شان .

من درد را با آن ها می فهمم . از اين فهميدن ها امّا ، نمی خواهم .

دلم به حال آن ها می سوزد . از اين دل سوزی ها نمی خواهم

دوم . دست توانای طبيعت که اين همه حوادث و عجايب به وجود آورده ، برای چه آدم ها را از ورطه ی حيوانيت به درجه ی انسانيت رسانيد ؟ اگر آن ها را به همان حال می گذاشت چه می شد ؟

...

...

روياهاتان ستاره اي باد !

پ.ن.
(عجب جمله ی جالبی !)

شيهه ی اسب سپيدی باز هم پيچيد

عندليب از شاخه پريد

و خزان آمد

و تو رفتی

گفته بودم که نترس

گفته بودم که ببين

گفته بودم که بپر

...