يک ارتباط منطقی بين اين دو قسمت بيابيد !

قسمت اوّل : امروز در قطار ، قطار قطار ، قطار ، قطار می کردم .

قسمت دوم : دوست ندارم آدم ها يا چيز هايی که برايم خاص می شوند روزی ديگر خاص نباشند ؛ آن ها بيش از آن چه فکرش رو بکنی کمند !!! دقت کن که خاص از ديدگاه من ، نه ديگران . نمی دانم ، شايد چيز هايی که قابليت خاص شدن را دارند بيش از آن چه باشد که فکر می کنم ، امّا راستش اصلاً به اين فکر نمی کنم و نمی خواهم هم فکر کنم . دوست دارم خاص بمانند و تغيير کنند ، همان خاص يک خاصّ ديگر می شود . خاصّی را که ثابت بماند و مرا تماشا کند دوست ندارم و اصلاً او نمی تواند خاص باشد .
آره ! رشد می کند ، چون خاص است ؛ آره ! خاص !

حالا منظور من رو از خاص به طور خاص متوجه شدی ؟

پ.ن يکم. پی نوشت های شما از هر نوعی که باشد مقبول است . و موجبات سپاس گزاری ما را فراهم می آورد . اعم از :
منطقی (رياضی ، فازی (!) ، شرطی ، ... (وا !!!)) ، غير منطقی

البته پيش فرض عام (نه خاص) اين است که نوع غير منطقی ش بيش تر شبيه لطيفه است ، مگر آن که خاص باشد که خاص بودنش معادل خطای عام است (وای ، اين همونيه که همه دنبالشين ! خطای عام !) و با انتگرال گيری از اين بيست وجهی ناقص به اين نتيجه می رسيم که نمره ی بيست هم ميتونه انتگرالش صفر بشه ؛ هر چند که بيسته .

پ.ن.دوم. من واقعاً فکر می کنم که خوابم می آد و بهتره که برم لالا ؛ تا مسأله پيچيده نشده .