گمونم بار چهارمه که در دو-سه ماه اخیر خواب دیدم که رفتم تا آبشار نیاگارا سمت امریکا، و اونجا یه پل هست که خیلی هم بزرگ نیست (کلش گمونم ۲-۳ دقیقه آروم اگه راه برم) و تمام حس و آرزو و دلیل بودنم توی خواب اینه که تا وسط این پل برم و از آمریکا خارج شم و به کانادا وارد شم و بعد یکی دو ساعت برم تا به حمید و شیوا در تورنتو برسم. گمونم ناخودآگاهم تمام این چند سال کشف نکرده بود که میتونم این خواب رو ببینم و توی خواب فکر کنم که دارم میبینمشون و بعد از خواب غمناک از نو حالیم بشه که نمیتونم، فعلا.

پ.ن. من در نیویورک هستم و آنها در تورنتو/انتاریو. آبشار نیاگارا در مرز نیویورک و انتاریوست. از نیویورک تا تورنتو کلا با ماشین یا اتوبوس که فراوان میرود ۶-۷ ساعت است، در این حد میسوزم من. بعد روی این پل مزبور یک خطی هست که از آن به بعدش کاناداست و از آن به قبلش آمریکاست. از آن به بعدش پرچم کاناداست و از آن به قبلش پرچم آمریکا و منی که پرچم هیچ سرزمینی را ندارم و فقط میخواهم بروم کسانی را ببینم که دوستشان دارم.

کمی فکر کنید..آیا این گونه اید؟ من زمانی بودم، و حالا میفهمم که برای من چه ابلهانه بود آن روال.

آیا خودتان را به دنیای بیرون پرتاب میکنید پیش از آنکه بدانید دنیای نزدیکانتان چه درش گذشته است و دیگر شاید برای دانستنش دیر باشد و مزه ای یا فایده ای نداشته باشد دانستنتان؟ این کاری ست که از نگاه من خیلی از بزرگ تر های ما کرده اند و می کنند. مثل همان مدل روزنامه و سکوت در خانه. ما هم فقط شاید مدلش را عوض کرده باشیم. وگرنه، شاید همان چیزهایی که راجع به آنها دوست نداشته ایم را داریم جور دیگری خودمان بازی میکنیم

کتاب نو را قبل تر ها دوست تر داشتم. هنوز هم دارم. اما اتفاق عجیبی افتاد. نزدیک یکی از این پارک های معروف کوچک در داون تاون منهتن، که هروقت دیده ام درش یک اتفاقی میافتد، و دیروز یک آقایی با گچ پودر شده رنگی داشت یک طرح شبیه اسلیمی های ما در مساحتی تقریبا ۳۶ متر مربع روی زمین نقاشی میکرد(حیف که دوربینم را جا گذاشته بودم) و آن طرف تر یک باند موسیقی خیابانی داشت مردم را شاد میکرد با ترجیع بند "دو یو لاو می؟"، یک پیرمردی هم بساطش را پهن کرده بود و کتاب های دست چندم میفروخت. کتاب های خوبی داشت با دسته بندی نویسنده و ژانر و مود کتاب ها. اول "عاشق" مارگریت دوراس را برداشتم، اما بعد که داشتم فکر میکردم من که این را خوانده ام، یک هو چشمم افتاد به کتابی که جلدش پاره شده و چسب خورده بود; کتابی بود که نخوانده بودم و یک سالی بود که در لیست خواندنی هایم بود. نمیدانم چرا یک هو تاریخ آن کتاب برایم جالب شد. این که چرا جلدش پاره شده. هیچ داستانی هم برایش تصور نکردم حتی. اما اصلا دلم کهنگی اش را خواست. مثل دوستی کهنه که دم میکشد و جا می افتد و یگانه و برای تومیشود. تا به حال فقط کهنگی کتاب های خودم را دوست داشته بودم. کتاب را به پنج دلار خریدم و دستی به نوارچسب رویش کشیدم و لبخندی بین من و پیرمرد رفت و آمد و من به راهم ادامه دادم.