صدای پيانوی معروفی..نوشيدنی داغ..و شاملو..
برف بعد از برف..فصل بعد از فصل..شب بعد از شب..لحظه بعد از لحظه..
به اندازه ی بی نهايت ناشمارای دانه های برف، می خواهم جنب و جوش کنان آرام باشم و سفيد..مثل دويدنی کودکانه در برف با حضوری نزديک که اگر بخواهی، دستت را با مهر فشار می دهد

"زيباترين دريا را
هنوز نپيموده اند
زيباترين کودک
هنوز بزرگ نشده
زيباترين روز هايمان را
هنوز نديده ايم
و زيباترين واژه ها را
هنوز برايت نگفته ام..."
--ناظم حکمت

نزديک يک هفته قبل:
انقلاب شلوغ شده. 8 دقيقه ی ديگه بايد تئاتر شهر باشم. اگه به موقع نرسم، اونا ميرن تو و من نه تنها نميرم تئاتر، بلکه اون مسير مسخره رو بايد تنها برگردم. بايد بدوم. دويدن برای مردم عجيبه. می دوم. لحظه ی آخر می رسم. نفس نفسم تا توی سالن هم ادامه داره تا کم کم آروم ميگيرم. از خودم خوشم ميآد که دويدم و کم نياوردم.

نزديک چند ساعت قبل تر از چند ساعت قبل:
تعاونی. چای سبز. چای سياه. گپ. سرما. آفتاب. سر در گريبان و مهربان.دانشکده. تعاونی.عقب ماشين فريدون.مهربون.دلم ميخواست نازت کنم و بگم که نگران نباشی...غد بازی داستان هميشه ی ماست انگار. مهربانی و دوستی هم. بازی بازی کردن هم. خوب درک می کنم. انگار که وقتی همه چيز خوب است، نه که عادت نداريم، شروع می کنيم به جفتک انداختن! خودش نوعی بيماريست، اما خوب قابل درمان هم هست خوشبختانه! ريسکی که هست، اما خوب...آدم خيال خودش بهتره آروم باشه حتی المقدور. و اميدوار به درك مخاطبش. اين شعر يه آهنگه که چند هفته پيش آهنگشو يکی از دوستام برام فرستاد

چند ساعت بعد از چند ساعت قبل:
ياد غاده السمان خوندن ها سر آمار احتمال فرهادی می افتم...

-اومدم دمبالت بريم عکس بگيريم..به قول تو اگه آخرين پاييزی باشه که اينجاييم...ميآی؟ دلم نيومد برم.
-در حالی که از پايه بودن خودم شوکه شدم، ميگم : چتر رو بردار بريم..آره! دست کم دو تا عکس که می تونيم باهم داشته باشيم..بذار سيلورمنو(لپ تاپ عزيزمو) بسپرم به يکی فقط.

تمام امروز
سر مستم کرد،
حس خيسی لطيف مه روی گونه هايم