نزديک يک هفته قبل:
انقلاب شلوغ شده. 8 دقيقه ی ديگه بايد تئاتر شهر باشم. اگه به موقع نرسم، اونا ميرن تو و من نه تنها نميرم تئاتر، بلکه اون مسير مسخره رو بايد تنها برگردم. بايد بدوم. دويدن برای مردم عجيبه. می دوم. لحظه ی آخر می رسم. نفس نفسم تا توی سالن هم ادامه داره تا کم کم آروم ميگيرم. از خودم خوشم ميآد که دويدم و کم نياوردم.

نزديک چند ساعت قبل تر از چند ساعت قبل:
تعاونی. چای سبز. چای سياه. گپ. سرما. آفتاب. سر در گريبان و مهربان.دانشکده. تعاونی.عقب ماشين فريدون.مهربون.دلم ميخواست نازت کنم و بگم که نگران نباشی...غد بازی داستان هميشه ی ماست انگار. مهربانی و دوستی هم. بازی بازی کردن هم. خوب درک می کنم. انگار که وقتی همه چيز خوب است، نه که عادت نداريم، شروع می کنيم به جفتک انداختن! خودش نوعی بيماريست، اما خوب قابل درمان هم هست خوشبختانه! ريسکی که هست، اما خوب...آدم خيال خودش بهتره آروم باشه حتی المقدور. و اميدوار به درك مخاطبش. اين شعر يه آهنگه که چند هفته پيش آهنگشو يکی از دوستام برام فرستاد

چند ساعت بعد از چند ساعت قبل:
ياد غاده السمان خوندن ها سر آمار احتمال فرهادی می افتم...