يه چيزايی هست که هميشه ياد آدم ميمونه..مثل خداحافظی ها..از پشت تلفن..توی فرودگاه..بعد از تولد آخر..مثل اولين ايميل بعد از سوار شدنت به هواپيما از اون آدما..يه چيزايی هست که هيچ برچسبی نميشه به احساسشون زد بس که نابند و از صميم دل يه آدمايی هستن که آدم باهاشون بی کلمه ميشه

..

بعد با بعضی آدم ها هست که بی کلمگی ات زياد ميشود..زيادتر از اينها که گفتم..آن قدری زياد است حجم معنا که بلد نباشی کلمه بگويی..آن قدر که فقط بايد بغلش کنی و همه ی بی کلمگی ات همانجا آن ميان جذب شود و آن وقت احساس ميکنی که سبک شده اي

اين گونه است بعضی آدم ها را که داری.

.

.

.

آدم های بی کلمگی من..اينجا باران است و ماه زير ابر است و پاييز ميگذرد و من می آيم پيشوازتان.