امکان بازی کردن به عنوان بخشی از زندگی تنها زمانی فراهم است که کسانی زمین بازی را با جدیت فراهم کرده باشند.
پدر تو اگر بزرگ نشده بود و به جای عرق ریختن در بیابانهای خشن خوزستان مشغول بازی شده بود، به کودکستان نمی رفتی تا عموزنجیرباف یاد بگیری. و فکر نمی کردی که همه چیز بازی کردن است و خیلی ساده، تنها به انتخابی از سر تنبلی و عافیت جویی بسته است.
البته حق داری از جدیت و خشونتی که بخشی از واقعیت زندگی است بترسی و آن را انکار کنی
چون اساسا مواجهه با این بخش زندگی آمادگی و آموزشی می خواهد که از آن بی بهره ایم.

نمی دونم منظور تو از بازی چيه! اما منظور من "به سخره" گرفتن يا "اهميت ندادن" همه چيز نيست از بازی. اتفاقاً اين بازی که من ميگم پر از مسؤليته.
اتفاقاً فکر می کنم اين نوع بازی ذهن فرد رو باز می کنه.
آره، ازش می ترسم، اما انکار نمی کنم که هست. و فکر می کنم بايد راهی وجود داشته باشه.

اینم نگاهیه به جبر و اختیار اگرچه اونها رو در عرض هم قرار میده من بیشتر اونها رو در طول هم میبینم یعنی اختیار ما بیشتر از پایین دستتر از جبره اگرچه معنیش این نیست که نمیتونیم از جبرمون فراتر بریم