من که ميدونم الان اين همه دير، و کلی زودتر از ديشب دارم از کتابخونه ميرم خونه، وقتی پامو بذارم تو حياط دانشگاه چی دلم می خواد! اون بماند! اما امروز داشتيم حرف ميزديم که احتمالاً شيوه ی کلی اي که اکثر ما برای زندگيمون در پيش گرفتيم، يه ايراد اساسی داره که همه ی آدمايی که من اطرافم می بينم، درب و داغون و ناراضين. به قولی "دپ"! يه جورايی اپيدمی شده. و عجيب و نگران کننده ست. رفتن از ايران، راه حل اين ماجرا ها نيست..اين رو می تونم با احتمال قابل اعتمادی بگم. دارم به اين ايمان ميارم که واقعاً لذت بردن از همين لحظه ست که لازمه. عمرمون داره ميگذره و من اين رو امسال حوالی روز تولدم خيلی عميق حس کردم. مثلاً وقتی که ديدم آدم هايی که من سال به سال هم نمی بينمشون، يا حتی شايد ديگه هم نبينمشون، کسايی که من شايد تولدشونو ندونم کی هست، کسايی که فقط از به دنيا اومدنم خوشحال بودن و اين رو به هر طريقی هر جای دنيا هم که بودن بهم فهموندن. اون وقت حس کردم که واقعاً چيه که بيش از همه چيز برای نوع بشر خوشحال کننده ست و ما همه داريم بی خيال از کنارش ميگذريم