چند روزی ست که نزدیک بهار شده ایم و دلم میخواهد از یک عالم چیز که نگفته ام بنویسم. اما خب، زمانش دست نمیدهد. کوتاه بگویم که.. هجده آگوست از تهران، آمدم به نیویورک. هفت ماه پیش. از جایی که برای داشتن ساده ترین و کوچک ترین لذت هایم، حق هایم، باید کوتاه می آمدم یا میجنگیدم یا چشمانم را میبستم و نادیده میگرفتم..از جایی که با همه ی اینها زیاد خاطره ساخته ام درش. کشف ها کرده ام. خطر ها کرده ام. رشد ها کرده ام. آدم ها درش گذاشته ام. آمدم به جایی که احساس خفگی و ترس ندارم. هیچ کس ندارد. و ساده ترین آرزو هایی که سال ها داشته ام.. و شادی های کوچک ساده دارم. جایی که هیچ وقت انگار نمیمیرد. در زمستان کافه های گرم و در تابستان خیابان های شاد. درخت ها و آب ها و آدم هایی که مثلا هیچ چیز از چهارشنبه سوری هم ندانند، کودکانشان را می آورند که از آتش بپرند که کودکان ایرانی اجازه ی پریدن از آتش ندارند و کودکان امریکایی خودشان مسوول از آتش پریدن خودشان اند. آدم های باز. توصیف این شهر بماند که دوست دارم جداگانه برایش بنویسم. من این شهر عجیب را دوست دارم. خیلی دوست تر از قبل.