آن عید آخری که ایران بودم، مثل چی میخواستم با برادرم مسافرت بروم و میدانستم که آرزویش به دلم میماند و بعد مثل ابر بهار تمام مسافرت را گریه کردم که میخواستم چند ماه دیگرش بیایم اینجا. این هم روزهای تعطیل اینجایم است که تز فوق لیسانسم مانده است و باید بنویسم تا یک ماه دیگر و دست کم از استرس و ترس نمیتوانم از جایم تکان بخورم. البته بعضی وقت ها هم از عمد از این کار ها میکنم، آن قدر که تشخیصش دشوار میشود.

کلا توصیه نمیشوم. والا. والسلام.