و من امروز صبح برد زنان ساختمان ابن سينا را که ديدم، يک صفحه ی اول را که خواندم، هدفون به گوش، زدم به خنده و مسخره بازی...و بعد به سرعت چشم هايم بی پرده خيس شد. و من سعی داشتم تا دانشکده به زور خشکشان کنم، عينک آفتابی هم چشم هايم را از خورشيد و چشم های آدم ها می پوشاند، هم آن ها را از چشم هايم. و من اينجا نمی خواهم راجع به آنچه خواندم، چيزی بگويم يا بحثی بکنم.

و دم غروبی راجع به طرح بومی سازی ورود به دانشگاه که حرف می زديم:
- "...شما از اين کشور برويد، ما درستش می کنيم..."
- "هاه! کجاش رو درست می کنيد؟ از کجاش شروع می کنيد؟"
- "همون طور که زمان پهلوی آمديم و ساختيم...حالا هم می سازيم...اما شما بهتر است که برويد..."
(سکوت... از پنجره به بيرون نگاه می کنم، نگاهی به موبايلم می اندازم...)
-"راستی، برج ميلاد هم قشنگ شده ها! "

*: جوری که من می دانم، به موجب بخشی از اين طرح، دختران به طور پيش فرض بايد در شهر يا دهات(!) خودشان درس بخوانند، مگر اينکه پدرشان وثيقه ی ملکی نمی دانم چه قدری بگذارد تا اگر دخترشان مرتکب خطا(!!)يی شد که پسر ها نمی شوند، همه چيز گردن خودشان باشد.

و من ياد "جنس دوم" افتادم که بچه ها برايم خريدند و کلی منتظر شده بودند که شهر کتاب دو جلدش را بياورد و آخر کلاس گسسته هيجان زده ام کردند... و از گلناز مشاوره خواسته بودند که چه برای اين موجود(!) بخرند! ياد اين خيالات بازيمان باهم که:
- "فکر می کنی ده سال ديگه، هر کدوم اين بچه ها کجا باشن؟"
- "خوب، اول خودت! من فکر می کنم که ..."
و ياد حميد که چه قدر با اين کتاب شوخی می کرد و من همچنان سنگ کاغذ قيچی ها را می بردم و الهه ی شانس خوانده می شدم.

حال من خوب است! و حال من هميشه می تواند بهتر هم باشد، حد اقل فعلاً!

بادا که مفيد باشم.