دل داده ام به تو
ای کهن رؤيای عمر رفته ام،
ای آزادی!

بامداد جمعه، شانزده فروردين ماه يک هزارو سيصد و هشتاد و هفت

---

از بيست و يک سال و اندی از عمرم گذر کرده ام .. سعی می کنم همچنان گذرکنان گذر کنم.
تمايل خنديدن را به هستی برسانم. برای قاه قاه نآب بی پرده. مثل صدای آبشار در غار..
حالا چه شاد، چه اندوه ناک،
عبور بايد کرد،
چه زشت چه زيبا،
فرقی ندارد دلت پر باشد،
يا رها..
عبور بايد کرد، نازنين!

---

"چيزی مسخره
در دوستی ماست
از من می خواهی که
جامه ی کريستين ديور بر تن کنم
و خود را به عطر شاهزاده ی موناکو
عطر آگين سازم
و دايره المعارف بريتانيکا را
حفظ کنم
و به موسيقی يوهان برامز
گوش فرا دهم
به شرط اينکه
همانند مادربزرگم بينديشم!!...
از من می خواهی که پژوهش گری چون
مادام کوری باشم،
چون مادونا
و رقاصه اي ديوانه در شب سال نو
چونان لوکريس بورگيا
هم بدين شرط
که حجابم را همچون عمه ام حفظ کنم
و زنی عارف باشم چون رابعه ی عدويه...؟!
اما فراموش کردی که به من بگويی چگونه..."

زنی عاشق در ميان دوات، غاده السمّان

---

دلداری ات می دهم
ای زن ايثار های مدفون! دستت را بر قلبت بگذار!
ببين..می تپد!
پس تو، پنهان مشو درون قفس های عبوس روزمرگی،
که درد، برايت هرچه نبود،
شعور تو را فارغ کرد.
پس بورز،
ای زن بازمانده از سلاله ی مهر!