دقیقا همینطوره هیچ چیز بدون اینکه تلاشی براش صورت گرفته باشه ارزشش به چشم نمیاد و هرگز هم نمی تونه به اندازه کافی معتبر باشه هر که برای رسیدن بهش تلاش می کنیم در واقع بخشی از عمرمونو براش گذاشتیم و در واقع یه جور سرمایه گذاری روش انجام دادیم و برای این موضوع باید صبر هم داشت که این باعث می شه وقتی به نتیجه رسیدیم واقعا از کارمون لذت ببریم و بها و ارزش واقعیشو درک کنیم ...
bebinam masalan kasi ke too ghore keshie bank ha mashin mibare , oonvaght mashinesh arzesh nadare ???? man ke az in karaye bizahmat kheili khosham miad !!!! :D:D:D
hamin mozoo e negah dashtanesham ke ba talash hamrahe be oon arzesh mide ! dar vaghe mamoolan har chize ba arzeshio ke barash zahmat mikeshim baramoon mohem mishe va arzeshe khodesho hefz mikone !
hamin mozoo e negah dashtanesham ke ba talash hamrahe be oon arzesh mide ! dar vaghe mamoolan har chize ba arzeshio ke barash zahmat mikeshim baramoon mohem mishe va arzeshe khodesho hefz mikone !
no pain, no gain. am chiz hayi ke hamintori bedast miyan be dard mikhoran ama chon zahmati barash keshide nashode, taraf arzeshe vagheyish ro dark nemikone va be tore sahih azash estefade nemikone
به نظر من ممکنه یه چیزایی مجانی به دست بیان اما به همون راحتی هم ممکنه از دست برن. این یه گزاره عمومیه ولی با این حال هیچ قاعده کلی وجود نداره. قرآن هم میگه
لیس لی الانسان الا ما سعی
که یعنی هیچ چیزی مال انسان نیست مگر اینکه براش زحمت کشیده باشه
شاید این یعنی ممکنه شما با شانس چیزی رو به دست بیارید اما در اون صورت به صورت معنوی حق مالکیت چندانی در موردش ندارید. اینا بیشتر قابل توجه ناصر بود.
چیزهایی که مجانی به دست می آیند ممکن است مجانی هم از دست بروند . چیزهایی که به سختی به دست می آیند ممکن است مجای از دست بروند. چیزهایی که مجانی به دست می آیند ممکن است مجانی از دست نروند. چیزهایی که به سختی به دست می آیند ممکن است مجانی از دست نروند. دو تا گزاره است که با یک فعل بدل از صور وجودی می توان همه ی ترکیبات ممکنه را از آنها ساخت که همگی به نظر درست می آیند. ولی از بین این ترکیبات یکی دوتاش قابل توجه تره. یکی باد آورده را باد می برد. یکی گنج بدون رنج میسر نمی شود. یکی هم صحبت خواجه حافظ شیرازیه که می گه گنجی که با رنج به دست بیاد اصلا اسمش گنج نیست دیگه (لابد اسمش دسترنجه نه گنج) درواقع می خوام بگم که رنج و پشتکار رو نمی خوام انکار کنم ولی تصادف رو هم به هیچ وجهی نمی شه از نظر دور داشت.
پس آدم بهتره حاصل دسترنج خودشو بخوره! (کدوم فيلم بود که يه نفر همش اين جمله رو می گفت؟)
البته لزوماً پشتکار با رنج همراه نيست. يعنی لزومی نداره که خيلی رنج و سختی بکشی. در واقع فقط بايد به اندازه ی خودش براش سرمايه گزاری کنی. تصادف يعنی چی؟! مثلاً چی تصادفيه؟
سلام نازنین جان والله فکر کنم همه چیز تصادفیه مگه این که خلافش ثابت بشه. آره کم و بیش همینجوریه. این که من به دنیا اومدم تصادفیه. البته نمی خوام همه ی موضوع رو فلسفی و وجودی بدونم. این که من هنوز زنده ام توی این سرزمین تصادفیه. اصلا فکر کنم اگه روی خود این کلمه دقیق بشیم به سنت فلاسفه ی آلمانی خیلی کمکمون کنه. چرا به برخورد یه آدم با یه وسیله ی نقلیه می گن تصادف و نه تصادم؟
اين هم از اون بحث هاييه که وقتی پيش مياد، ايده های مختلفی راجع بهش وجود داره، و فکر کنم که مثل خيلی چيزای ديگه نميشه حکمی جمعی
راجع بهش صادر کرد! اما يک سؤال اينجا وجود داره که شايد پاسخ دادن به اون در روشن کردن اين بحث مفيد باشه؛ و اون اينه: اينکه چه رابطه اي بين دليل يا علّت، و تصادف می بينی؟
------------------------------ به نظر ميرسه که مرز باريکی بين نگه داشتن چيزی به طور سازنده و افيشنت* و ارزشمند با نگه داشتن چيزايی که به درد نمی خورن و همچنين صرف انرژی بی مورد برای حفظ چيز هايی که ارزش اون مقدار انرژی رو ندارن وجود داره. بايد خيلی مواظب باشيم که به چی داريم ارزش می ديم؛ در واقع بهتره اين جور چيزا چيزايی خارج از ما و وابسته به ديگران نباشه که يه وقت با مخ نخوريم زمين؛ يا به طور معادل با سر نخوريم به سنگ!
در ضمن اصلاً من به نگه داشتن خيلی چيزای ارزش مند شک دارم...خوب ارزشمند باشه...دليلی نداره که بخوام نگهش دارم. البته حضور بعضی چيز ها هميشه خوبه؛ اما خوب بودنش دليل نميشه که بهش گير بدم.
خلاصه اينکه: گير نکن! گير هم نده! -------------------------------
آره؛ يک حالتش دقيقاً همينه که گفتی؛ يعنی يک چيز خاص هزينه اي بيشتر از آنچه که تصور می کنی داره؛ ضمن اينکه همين تصوراتی هم که از اون هزينه داريم، خودش هزينه برداره و نبايد فراموش بشه. و حالت ديگه اينه که ميشه با صرف هزينه ی کم تر به چيز خاصی رسيد(مثلاً) ولی به دليل کمی تجربه، عدم آگاهی و ... هزينه اي که می پردازی بيش تر از مقدار نيازش و حتی ارزشش باشه؛ که اين خوب نيست؛ و در دراز مدّت باعث فرسايش ميشه. اينکه اون موقع چی شد که اينو نوشتم رو يادم نيست؛ الان فکر می کنم که اين مسأله اي هستش که خيلی زياد و همه گير شده. ------------------------------
منظورم از تصادف در مقابل تصادم این بود که برخورد یه وسیله ی نقلیه با یه آدم بیشتر می خوره که برخورد یا تصادم اسم داشته باشه ولی بهش می گن تصادف. چرا؟ چون همه اش می شنویم که می گن یارو می خواست از خیابون رد بشه که یه هو (آره یه هو) یه ماشینی می زنه بهش و .... یعنی این که اون ماشین به راحتی آب خوردن ممکن بود نخوره. یه بحث ساده ی احتمالاته دیگه. ممکنه بخوره و ممکنه نخوره. بدون این که کسی رنجی براش متحمل شده باشه. می گم که خیلی دهری و لاادری و به روش شکاکیون فکر نمی کنم ولی فکر کنم دنیا بی حساب و کتاب تر از اونه که ما فکر می کنیم. تصادف و حتا آنارشی احتمالا توجیه بهتری هستش برای پدیده های عالم تا نظم و علیت. ببندیم این پرونده رو. نه؟
من تازه خوشم اومده!خوب مي توان گفت شانس هم نوعي نتيجه گيري سريع به حساب مي آيد.اما خوب كسي كه با برنامه به نتيجه مي رسه يه چيز مهم هم ياد ميگيره:خواستن توانستن است!يه كم فكر كنيد مي بينيد بي ربط نگفتم...
هر که برای رسیدن بهش تلاش می کنیم در واقع بخشی از عمرمونو براش گذاشتیم و در واقع یه جور سرمایه گذاری روش انجام دادیم
و برای این موضوع باید صبر هم داشت
که این باعث می شه وقتی به نتیجه رسیدیم واقعا از کارمون لذت ببریم
و بها و ارزش واقعیشو درک کنیم
...
nazanin khanoom cheghadr rahat natijegiri mikonid !
khosh behaletan
tamam shod
.
man ke az in karaye bizahmat kheili khosham miad !!!! :D:D:D
hich natije i majani be dast nemiad; ya`ni forsat ha gaahan majaani hastand, yani hamaan shans ha.
dar vaghe mamoolan har chize ba arzeshio ke barash zahmat mikeshim
baramoon mohem mishe va arzeshe khodesho hefz mikone !
dar vaghe mamoolan har chize ba arzeshio ke barash zahmat mikeshim
baramoon mohem mishe va arzeshe khodesho hefz mikone !
am chiz hayi ke hamintori bedast miyan be dard mikhoran ama chon zahmati barash keshide nashode, taraf arzeshe vagheyish ro dark nemikone va be tore sahih azash estefade nemikone
به نظر من ممکنه یه چیزایی مجانی به دست بیان اما به همون راحتی هم ممکنه از دست برن. این یه گزاره عمومیه ولی با این حال هیچ قاعده کلی وجود نداره. قرآن هم میگه
لیس لی الانسان الا ما سعی
که یعنی هیچ چیزی مال انسان نیست مگر اینکه براش زحمت کشیده باشه
شاید این یعنی ممکنه شما با شانس چیزی رو به دست بیارید اما در اون صورت به صورت معنوی حق مالکیت چندانی در موردش ندارید. اینا بیشتر قابل توجه ناصر بود.
چیزهایی که به سختی به دست می آیند ممکن است مجای از دست بروند.
چیزهایی که مجانی به دست می آیند ممکن است مجانی از دست نروند.
چیزهایی که به سختی به دست می آیند ممکن است مجانی از دست نروند.
دو تا گزاره است که با یک فعل بدل از صور وجودی می توان همه ی ترکیبات ممکنه را از آنها ساخت که همگی به نظر درست می آیند.
ولی از بین این ترکیبات یکی دوتاش قابل توجه تره.
یکی باد آورده را باد می برد.
یکی گنج بدون رنج میسر نمی شود.
یکی هم صحبت خواجه حافظ شیرازیه که می گه گنجی که با رنج به دست بیاد اصلا اسمش گنج نیست دیگه (لابد اسمش دسترنجه نه گنج)
درواقع می خوام بگم که رنج و پشتکار رو نمی خوام انکار کنم ولی تصادف رو هم به هیچ وجهی نمی شه از نظر دور داشت.
(کدوم فيلم بود که يه نفر همش اين جمله رو می گفت؟)
البته لزوماً پشتکار با رنج همراه نيست. يعنی لزومی نداره که خيلی رنج و سختی بکشی. در واقع فقط بايد به اندازه ی خودش براش سرمايه گزاری کنی.
تصادف يعنی چی؟! مثلاً چی تصادفيه؟
والله فکر کنم همه چیز تصادفیه مگه این که خلافش ثابت بشه. آره کم و بیش همینجوریه. این که من به دنیا اومدم تصادفیه. البته نمی خوام همه ی موضوع رو فلسفی و وجودی بدونم. این که من هنوز زنده ام توی این سرزمین تصادفیه. اصلا فکر کنم اگه روی خود این کلمه دقیق بشیم به سنت فلاسفه ی آلمانی خیلی کمکمون کنه. چرا به برخورد یه آدم با یه وسیله ی نقلیه می گن تصادف و نه تصادم؟
اين هم از اون بحث هاييه که وقتی پيش مياد، ايده های مختلفی راجع بهش وجود داره،
و فکر کنم که مثل خيلی چيزای ديگه نميشه حکمی جمعی
راجع بهش صادر کرد! اما يک سؤال اينجا وجود داره
که شايد پاسخ دادن به اون در روشن کردن اين بحث مفيد باشه؛ و اون اينه: اينکه چه رابطه اي بين
دليل يا علّت، و تصادف می بينی؟
تصادف و تصادم؟ چرا؟ ميگن تصادف؟ نميگن تصادم؟
به نظر ميرسه که مرز باريکی بين نگه داشتن چيزی به طور سازنده و افيشنت* و ارزشمند با نگه
داشتن چيزايی که به درد نمی خورن و همچنين صرف انرژی بی مورد برای حفظ چيز هايی که ارزش
اون مقدار انرژی رو ندارن وجود داره. بايد خيلی مواظب باشيم که به چی داريم ارزش می ديم؛ در واقع
بهتره اين جور چيزا چيزايی خارج از ما و وابسته به ديگران نباشه که يه وقت با مخ نخوريم زمين؛ يا به
طور معادل با سر نخوريم به سنگ!
در ضمن اصلاً من به نگه داشتن خيلی چيزای ارزش مند شک دارم...خوب ارزشمند باشه...دليلی
نداره که بخوام نگهش دارم. البته حضور بعضی چيز ها هميشه خوبه؛ اما خوب بودنش
دليل نميشه که بهش گير بدم.
خلاصه اينکه:
گير نکن! گير هم نده!
-------------------------------
آره؛ يک حالتش دقيقاً همينه که گفتی؛ يعنی يک چيز خاص هزينه اي بيشتر از آنچه که تصور می کنی داره؛ ضمن اينکه
همين تصوراتی هم که از اون هزينه داريم، خودش هزينه برداره و نبايد فراموش بشه.
و حالت ديگه اينه که ميشه با صرف هزينه ی کم تر به چيز خاصی رسيد(مثلاً) ولی به دليل کمی تجربه، عدم آگاهی و ... هزينه اي
که می پردازی بيش تر از مقدار نيازش و حتی ارزشش باشه؛ که اين خوب نيست؛ و در دراز مدّت باعث
فرسايش ميشه.
اينکه اون موقع چی شد که اينو نوشتم رو يادم نيست؛ الان فکر می کنم که اين مسأله اي هستش که
خيلی زياد و همه گير شده.
------------------------------
یعنی این که اون ماشین به راحتی آب خوردن ممکن بود نخوره. یه بحث ساده ی احتمالاته دیگه. ممکنه بخوره و ممکنه نخوره. بدون این که کسی رنجی براش متحمل شده باشه. می گم که خیلی دهری و لاادری و به روش شکاکیون فکر نمی کنم ولی فکر کنم دنیا بی حساب و کتاب تر از اونه که ما فکر می کنیم. تصادف و حتا آنارشی احتمالا توجیه بهتری هستش برای پدیده های عالم تا نظم و علیت.
ببندیم این پرونده رو. نه؟