بعضی حرفای توی ذهن من :

آدما همه دوست دارن شناخته بشن ؛ ديده بشن ؛ شنيده بشن ؛ و در آخر همه دوست دارن
دوست داشته بشن . اگه کسی رو ديدی که ميگه : "نه!" ميتونی با اطمينان بهش شک کنی .
آدما بايد اينو بدونن که تنها چيزی که لازم دارن ، همون چيزاييه که دارن ؛ يعنی دو تا چشم ، دو تا
گوش ، و يک دل باز و پذيرا . و البته فهم و تلاش برای فهميدن به مقدار کافی .

برای اينکه اينا رو ايجاد کنی چيزی کم نداری ؛ و اگه چيزی کمه فقط خودتی .

کسی که حرفی نمی زنه ، ريسکی هم نميکنه ؛ خودش رو در جايگاهی که ديگران راجع بهش قضاوت کنند قرار
نميده ؛ و از اين بابت دلهره اي هم نداره .
کسی که حرف می زنه ميتونه به شنونده بودن مخاطبش اميدوار باشه و چيزی رو بسازه .
و من آدم اميدواری هستم . در غير اين صورت يک لحظه هم مرا نميديدی !!!
آره ... من خيلی اميدوارم ... خيلی

دقت کن که لازم نيست هميشه برای حرف زدن از زبونت استفاده کنی . راه های ديگه اي هم هست . اما خوب اونم يک مدلشه ؛ مدل خوبی هم هست . يعنی علمی تره .

اين يک شکايت نامه نيست ... چون نه شکايت کننده اي وجود دارد و نه شکايت شونده اي و مهم تر از همه اصلاً اينجا نه قانونی هست و نه قاضی اي . پس خيالتان راحت . اينجا خيلی امن است .

ترس هست ... مسأله اي که مهمه اينه که با وجود حضور ترس ، وارد عمل بشی يا نشی . همين ! اين جمله که بگويم "ديگر از چيزی نمی ترسم" خود بيان گر نوعی ترس است و همچنين بی دقتی در استفاده از کلمات ! آن هم اولين نوع ترس که اغلب از چشم ها پنهان می ماند و آن " ترس از ترسيدن " است . مگر آن که بگويم : "من به جز ترس از ترس از چيز ديگری نمی ترسم" که اين جمله درست است . يک بار در جمعی اين جمله را بيان کردم ... ممکن است منظورم را با اين جمله درست منتقل نکرده باشم ! آن چه من در پی بيانش بودم آن بود که "تصميم گرفته ام که از ترس هايم نترسم" يا به بيانی ديگر می گويم : "در شرايط آگاهی بر خود ، و ترس هايم ، وارد عمل می شوم ." خوب اگر آدم نترسه که ديگه وارد عمل شدنش خيلی عاديه و اگه نباشه مسأله داره و اگر هم بترسه که در کل دو راه داره :

يک : کنار نشستن و غصه خوردن و احتمالاً بر رسی کردن خود . که نهايتاً احتمالاً حد اقل در کوتاه مدت باعث فرسودن خود فرد و آن ها که با او در ارتباطند و به ويژه آن ها که دوستش دارند می شود . و بعد از مدتی حتی ممکن است به "ناشنوايی" يا "نابينايی" و بد تر از اينها ، يعنی "ناخواهی" هم دچار شود . اما هيچ وقت در حقيقت ، به "ناتوانی" نمی رسد . خوشبختانه بعضی ها "اميدوار" می مانند يا می شوند ، که اين خيلی خوب است . معمولاً در اين شرايط ، گذشته را به طور مخلوطی از حوادث ناخوشايند به ياد می آورد و به گونه اي مسؤل تمام آن ها را عوامل خارجی - غير از خودش - می پندارد و می گويد : "همه در حق من ظلم کرده اند." در حالی که شديداً چشمان خود را به روی ظلمی که در تمام اين مدت خودش در حق خودش کرده و همچنان با اين روند مشغول ادامه ی بازی ظلم است ، می بندد . و اگر هم بگويد : "خودم به خودم ظلم کرده ام" مربوط به گذشته است و الان اين بقيه هستند که يا آزارش می دهند و يا هيچ نقشی ندارند و اصلاً نمی توانند داشته باشند . انگار که عادت کرده باشد که غمگين باشد ، به خودش ظلم کند و عادت کرده باشد که بگويد : "می خواهم تغيير کنم" در حالی که تماماً راه های ورودی و خروجی را می بندد و نه به خود و نه به موجودات خارج از خود اجازه ی دانستن راجع به مسائلش را نمی دهد و حتی اگر کسی بتواند راهی به او نشان دهد آن قدر مغرور يا محتاط يا خود خواه يا بی اهميت جلوه می کند که آدم می ماند !!! شايد هم عادت کرده است که اينها برايش عادی باشند . و هيچ مهم نيست اگر احساس افسردگی می کند ، چون ديگر خيلی وقت است که اين طوری است و اگر هم اندکی مهم باشد ، چون حالش را ندارد و به ديگران هم نمی شود به هيچ وجه اعتماد کرد و اصلاً کسی شايستگی فهميدن او را ندارد ( و يا بر عکس ) ، پس به همين روند که اصلاً هم نمی داند چه روندی است ادامه می دهد . در واقع با اين وضعيت دهشتناک خو گرفته است و به خو گرفتن و رکود هم عادت کرده است و خارج شدن از اين قالب قطعاً نه مناسب است و نه حتی صحيح . جالب اينجاست که اينها همه در حالی است که می گويد : "عادت نمی کنم !" و آن وقت می گويم خدا کند همه ی اينها که با خودم گفتم يک اشکال منطقی عميق و ريز داشته باشد تا اوضاعش اين قدر ها هم خراب نباشد

اينجا چند مسأله مطرح می شود :

يک . ارتباط محتاط بودن با موارد بالا .

دو . ارتباط صريح نبودن با موارد بالا .

سه . ارتباط احساس نياز به تغيير در انسان و حرکت يا سکونی که در پاسخ به اين نياز به خود می دهد با موارد بالا .

موارد چهار و پنج به زبان هم رشته اي ها نوشته شده اند .

چهار .

ارتباط

امين * با موارد بالا .

پنج .

ارتباط بخش های بالا با همديگر به صورت يک گراف کامل

بخشی

.

دو : وارد عمل شدن و ريسک ! در اين شرايط معمولاً احساس شهامت
و
اعتماد به نفس به انسان دست می دهد و او را آماده ی حرکت های بعدی با شور و نشاط می کند . فکر کردن راجع به اينها خيلی وقت می خواهد.

چه قدر قاضی قاضی کردم امشب .