اگر فکر نکنيم ، و تصميم نگيريم ، و تفکيک نکنيم ، و فقط دريابيم و احساس کنيم ، چه پيش خواهد آمد ؟ اگر از ترس هامان فرار کنيم ، آن وقت قوی تر می شوند ، اما اگر مثلاً با آنها مقابله هم کنيم نتيجه همان است چون از روی ترس است که مقابل آن می ايستيم ، پس اينجا فقط دريافتن است که کار ميکند . هر تفکری که شکل بگيرد ، خود از جايگاه نفوذ آن ترس در ما خواهد بود . يعنی در واکنش نسبت به آن است ، و به گمانم ، خيلی از ما که از درگيری ها رنج ميبريم ، يا نسبت به خودمان بی رحم هستيم ، و حتی بر آن اذعان ميکنيم ، برای آن است که می خواهيم در عکس العمل باشيم ، اين طور اگر هفتاد سال قرار بر زندگی باشد ، احتمالاً شصت و نه
سال و سيصد و شصت و چهار روز و چند دقيقه ی آن اين گونه خواهد گذشت . اين واکنش ها دست کم فقط آن را تشديد ميکند .

. اين با بی تفاوتی و بی محلی فرق دارد .

اما اگر فقط آن را تماشا کنيم ، به نظرم می رسد که خوب باشد . همچنين در مورد ساير آنچه که به بشريت مربوط ميشود ، هم ميتوان اين مطلب را تعميم داد (البته خيلی عجولانه مينمايد.)

وای ، اين ديگه آخر نظره ، به دنبال پاسخ نباش ، سؤال ها را بگير ، درياب ، تماشا کن ، و بياموز . چه بسا پرسش ها ، خود ، پاسخ باشند .

(خوب است به پست چهار شنبه سيزده آوريل يک نگاه داشته باشيد .)

اينها که گفتم صرفاً ايده (اگر بشود اسمشان را ايده (!) گذاشت) های بسيار خامی هستند ، که ميشود راجع به آنها صحبت کرد ، من هم بايد فکر کنم .

احتمالاً خلاصه (!) ی همه ی اين حرفا اين ميشه که ، در بند و درگير نباش .

(!!!!!تو دربند ، درگير نباش!!!!!!)

شايد همه ی آنچه که ما به آن نياز داريم ، قبل از هر چيز ، رها کردن خودمان باشد ، و به ياد داشته باش (!) که هيچ کس تو را رها نخواهد کرد ، شايد اگر خيلی عزيز باشی و خوش بخت ، کسی پنجره اي به تو بنماياند ، کليدی را به تو نشان دهد ، يا سخنی با تو بگويد ، اما آن کس که بايد بپرد ، تو ، هستی . اگر هم خواستی با کسانی بپری ، آنها هم ، خود ، بايد بپرند .

(...ياد سيمرغ افتادم )

پ.ن. حالا :

چشمات رو روی هم بذار

چشماتو ببند

...

نفس عميق

حالا ميتونی يه آرزو بکنی و مطمئن باشی که هر وقت که بخوای بهش ميرسی . مطمئن .

...

...

...

نفس عميق

...

حالا

...