ظلمت شکافت ، زهره را ديديم و به ستيغ بر آمديم

آذرخشی فرود آمد و ما را در نيايش فرو ديد .

لرزان ، گريسيتيم ، خندان ، گريستيم.

رگباری فرو کوفت ؛ از در همدلی بوديم

سياهی رفت ، سر به آبی آسمان سوديم ، در خور آسمان ها شديم

سايه را به درّه رها کرديم ، لبخند را به فراخنای تهی فشانديم

...

سکوت ما به هم پيوست ، و ما ... ما شديم .

تنهايی ما تا دشت طلا دامن کشيد .

آفتاب از چهره ی ما ترسيد .

دريافتيم و خنده زديم ، نهفتيم و سوختيم

هر چه با هم تر ، تنها تر

از ستيغ جدا شديم ،

من به خاک آمدم و بنده شدم ، تو به بالا رفتی و خدا شدی .

(ناشناس)