امروز اتّفاق هايی رخ داد،که باعث شد اين نکته رو راجع به خودم بفهمم،اينکه اينقدر حساس
نباشم،خوب شايد شرايط هم مؤثر بوده،اما انگار که بايد بيشتر دقت کنم،اينکه ميشه
واقعاً از اينها هم ساده تر بود،مسائل رو وقتی سخت نيستند سختشون نکنم،يا اگر سخت سخت تر،
من موجود فراموش کاری هستم،چرا؟

اما خودم رو تحسين ميکنم برای شهامتی که دارم،پس:
زنده باد من،زنده باد تو،زنده باد هستی